“Neem me niet kwalijk,” zei Jason met moeite om zijn stem gelijk te houden. “Kunt u alstublieft uw voet naar beneden doen? Dit is echt ongemakkelijk.” De vrouw keek hem nauwelijks aan, haar gezicht verwrongen van irritatie. “Er is geen ruimte voor mijn benen,” antwoordde ze, alsof dat haar onbeleefdheid rechtvaardigde. “Ik moet me uitrekken. Het is niet mijn schuld dat deze stoelen zo krap zijn.”
Jason haalde diep adem en probeerde zijn kalmte te bewaren. “Ik begrijp dat het krap is, maar dit is mijn stoel. Zet alsjeblieft je voeten neer.” Ze rolde dramatisch met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar. “Je bent onredelijk,” snauwde ze. “Ik heb ook voor mijn ticket betaald en ik moet het comfortabel hebben.”