De mensen om hen heen begonnen te mopperen, hun geduld raakte op. De helft van de passagiers wierp Jason sympathieke blikken toe, zijn benarde situatie herkennend, terwijl de andere helft geërgerd leek dat hij een scène veroorzaakte. De spanning in de cabine werd voelbaar.
Jason voelde het gewicht van hun blikken, maar zette door, niet bereid om terug te krabbelen. “Luister, ik snap het, het is moeilijk voor ons allemaal,” zei hij, terwijl hij zijn stem horizontaal probeerde te houden. “Maar je dringt mijn ruimte binnen. Alsjeblieft, zet gewoon je voet neer.” Ze snauwde en weigerde mee te werken.