De eerste paar weken leek alles perfect. Veronica genoot van elk moment met Esther. Ze streelde haar haren, las verhaaltjes voor het slapen gaan voor en gaf haar stiekem kusjes voor het slapen gaan. Elke avond dat ze Esther instopte, voelde het alsof een lang verloren stukje van haar ziel was teruggekeerd.
Maar de eerste rimpeling van onbehagen kwam tijdens Esthers inschrijving op school. De directeur leek verbaasd, bijna sceptisch. “Haar woordenschat is opmerkelijk geavanceerd voor haar leeftijd,” merkte hij op, terwijl hij Veronica nieuwsgierig aankeek. “Gebaseerd op haar cognitieve vaardigheden moet ze in de derde klas beginnen.”