Haar uitdrukkingen hadden een diepte die haar leeftijd te boven ging, alsof ze meer wist dan ze zou moeten weten. In eerste instantie probeerde Veronica het gevoel weg te wuiven, het af te doen als paranoia. Maar het knagende gevoel van onbehagen bleef, bij elke vreemde blik en cryptische opmerking van Esther.
Het keerpunt kwam op een avond, toen Veronica in de gang stond en een gesprek tussen Arthur en Esther afluisterde. “Waarom vind je doen alsof niet leuk?” Vroeg Arthur, met een onschuldige stem. Het antwoord van Esther bezorgde Veronica koude rillingen: “Doen alsof is voor kinderen. Ik ben geen kind.”