Thuis was het niet beter. Esther had de gewoonte om het speelgoed van Arthur en James kapot te maken – niet uit kinderlijke frustratie, maar methodisch, als een volwassene die iets stukje bij beetje uit elkaar haalt. Maar als ze ermee geconfronteerd werd, stortte ze in tranen uit, huilend als een peuter die niet mocht trakteren.
Veronica worstelde om deze tegenstrijdigheden met elkaar te verzoenen. Het ene moment gedroeg Esther zich als een volwassene, sluw en manipulatief, het andere moment was ze een hulpeloos kind dat ongecontroleerd snikte. De emotionele whiplash liet Veronica uitgeput achter, terwijl ze de vreemde dualiteit probeerde te begrijpen.