James bleef optimistisch en deed Veronica’s zorgen af als de onvermijdelijke uitdagingen van een adoptie. “Ze heeft gewoon tijd nodig om zich aan te passen,” hield hij vol. Maar naarmate de vreemde voorvallen zich opstapelden, kon Veronica de groeiende angst niet van zich afschudden dat er iets vreselijk mis was met hun nieuwe dochter.
Op een avond kwam Arthur naar Veronica toe gerend, met een bleek gezicht. “Esther liet me schrikken,” fluisterde hij, terwijl hij zijn favoriete speelgoedauto vasthield. “Ze zei… ze zei dat als ik het haar nog een keer zou vertellen, ik morgen niet meer wakker zou worden.” Veronica’s maag kronkelde van angst en ongeloof.