Veronica confronteerde Esther, haar stem trillend van gecontroleerde paniek. “Wat heb je tegen Arthur gezegd?” Esther staarde haar uitdrukkingsloos aan. “Ik maakte maar een grapje,” antwoordde ze met een monotone stem. “Hij is gewoon een baby.” Haar woorden, zo verstoken van wroeging, verkilde Veronica tot op het bot.
Toen ze die nacht wakker lag, voelde Veronica haar realiteitszin wegglippen. Ze had zo hard gevochten voor deze droom, maar nu ontrafelde hij zich voor haar ogen. Starend in het donker vroeg ze zich af: Wie was Esther eigenlijk? En wat is de reden achter haar vreemde gedrag?