Thuis installeerde ze de camera’s zorgvuldig en plaatste ze waar niemand ze zou opmerken: de speelkamer, de achtertuin, de kamers van de kinderen en zelfs de woonkamer. Elke hoek van het huis zou in de gaten worden gehouden. Er was geen ruimte meer voor twijfel.
De eerste paar dagen kwam er niets ongewoons aan het licht. De beelden toonden de typische ruzies tussen de jongens en Esther, ruzies over speelgoed, kleine ruzies en gekibbel tussen broers en zussen. Alles leek normaal, maar Veronica’s intuïtie vertelde haar dat dat niet het hele verhaal was.