Veronica’s hartslag klopte in haar oren. Dit was niet het gedrag van een kind. Ze riep James naar de woonkamer, haar handen trilden terwijl ze snel vooruit spoelde door de beelden. “Dit moet je zien,” fluisterde ze, met een zware angst in haar stem.
James, aanvankelijk sceptisch, ging naast haar zitten met zijn armen over elkaar. “Ze speelt gewoon,” mompelde hij eerst. Maar naarmate de beelden vorderden, veranderde zijn uitdrukking van twijfel in ongeloof. Ze keken naar Esthers nauwgezette bewegingen terwijl ze haar benen scheerde en naar de manier waarop ze zich met een griezelige vertrouwdheid bewoog.