Tegen de tijd dat de beelden waren afgelopen, was James stil, zijn wenkbrauwen diep gegroefd. “Dit is niet normaal,” gaf hij toe met een strakke stem. Het laatste shot, waarbij Esther zichzelf met een tevreden grijns in de spiegel controleerde, deed zijn huid kriebelen. “Dit is helemaal niet het gedrag van een kind”.
Veronica voelde een vreemde mengeling van opluchting en schrik. Eindelijk geloofde iemand haar. Maar met de waarheid kwam een zwaardere last – wat ze hadden ontdekt was veel verontrustender dan ze zich had voorgesteld. “Wie is ze? En wat doen we nu?” fluisterde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar.