Eerst weigerde Esther te gaan. Haar lippen verstrakten en haar ogen vernauwden zich wantrouwend. Maar toen Veronica erop aandrong dat het gewoon een snel routinebezoek was, gaf Esther met tegenzin toe. “Het is niet erg,” zei Veronica luchtig, hoewel haar hart zwaar bonkte in haar borstkas.
Bij de dokter hield Veronica de schijn op en kletste terloops terwijl de verpleegster Esthers lengte en gewicht opnam. Esther zat rustig, met haar benen zwaaiend over de rand van de onderzoekstafel, het toonbeeld van onschuld – tot Veronica haar kans schoon zag om met de dokter te praten.