Gewapend met het overtuigende medische rapport namen Veronica en James de hartverscheurende beslissing om contact op te nemen met de politie. Hoezeer het hen ook verscheurde, ze wisten dat het moest gebeuren. De veiligheid van hun gezin – vooral die van Victor en Arthur – kwam op de eerste plaats. Er was geen ruimte voor compromissen.
De politie arriveerde snel, met een stille autoriteit in hun aanwezigheid. Esther hield vast aan haar kinderlijke gedrag, zelfs toen de agenten haar uit het huis begeleidden. De tranen stroomden over haar gezicht terwijl ze riep: “Ik ben nog maar een kind! Mama, laat ze me niet meenemen!” Maar deze keer geloofde niemand haar.