Toen de dokter tien jaar geleden het nieuws bracht, voelde het alsof de grond onder haar vandaan was gevallen. De gedachte om haar leven te riskeren voor nog een zwangerschap was niet iets wat ze konden overwegen. Het was een harde realiteit die Veronica’s hart had gebroken.
Hoewel er sinds die pijnlijke dag tien jaar waren verstreken, was de wond nooit echt geheeld. Veronica adoreerde haar zonen – ze koesterde elk chaotisch, vreugdevol moment dat hoorde bij het zijn van een “jongensmoeder” Maar het beeld van een klein meisje dat op blote voeten door de achtertuin rende, terwijl het gelach de lucht vulde, bleef in haar hoofd hangen.