In de volgende tien minuten bleef de juwelierszaak kalm, bijna bedrieglijk kalm. Een paar klanten liepen naar binnen, hun beleefde geklets vermengde zich met het zachte gezoem van klassieke muziek. Ze bewonderden de displays, kochten kleine snuisterijen en vertrokken weer met ontspannen gezichten. Kiara merkte het nauwelijks op. Ze was in gedachten verzonken en stelde zich een leven ver van SilverMoore voor – een leven waarin ze eindelijk vrij kon ademen.
De bel boven de deur klingelde weer, maar Kiara nam niet de moeite om op te kijken. Ze nam aan dat het een andere klant was en bleef wezenloos naar de vloer staren. Het vage geluid van voetstappen naderde de toonbank en de stem van meneer Hermann doorkliefde de stille lucht. “Bedankt dat u zo snel kon komen… Dat is ze, daar!” zei hij, zijn stem scherp en weloverwogen.