De rit naar het station voelde zowel te snel als ondraaglijk lang. Tranen druppelden stilletjes op haar schoot terwijl ze probeerde te achterhalen waarom deze nachtmerrie zich ontvouwde. Toen ze aankwamen, opende de agent de deur en gebaarde haar te volgen. Kiara’s benen voelden als lood en ze struikelde lichtjes toen ze uitstapte.
Het was een drukte van belang op het station, met agenten aan bureaus en stemmen die elkaar overlapten. Ze voelde het gewicht van elke blik toen ze door het gebouw werd begeleid. Haar wangen brandden, haar gezicht was nog steeds bedekt met tranen. De officier leidde haar naar een kleine verhoorkamer.