Ze liet haar trillende handen op de tafel rusten en greep de rand vast om te voorkomen dat ze zo hevig trilden. Haar hart bonkte terwijl de stilte zich om haar heen sloot. Alleen in de kamer voelde Kiara zich volkomen stuurloos. De muren leken dichterbij te komen en het gewicht van het onbekende verpletterde haar. Ze voelde zich als een kind dat verdwaald was in een doolhof en bij elke bocht dieper in verwarring en angst terechtkwam.
Na een paar kwellende minuten kraakte de deur van de verhoorkamer open en stapte er een officier naar binnen. Hij was van middelbare leeftijd, met een streng gezicht en doordringende ogen die elke beweging van Kiara leken te bestuderen. Hij ging tegenover haar zitten met een dossier in zijn hand en kwam meteen ter zake. “Laten we het over de ring hebben,” zei hij onomwonden.