Kiara bracht de ochtend door met het voorbereiden van de operatie, haar zenuwen raasden toen de realiteit van de situatie tot haar doordrong. Na de laatste briefing met de officieren pakte ze haar telefoon en typte een sms’je naar Ethan. “Hé, dat is lang geleden. Zin om bij te praten tijdens een drankje?” Ze drukte op verzenden en hield haar adem in.
Haar telefoon zoemde vrijwel meteen. “Kiara! Ik heb aan je gedacht. Ik zou graag bijpraten. Wanneer en waar?” Zijn gretigheid sprong van het scherm en deed haar maag draaien. Zelfs via sms kon ze zijn hoopvolheid voelen, zijn verwachting van hun weerzien. Ze antwoordde kalm en stelde hun oude stamkroeg voor – een plek waarvan ze wist dat hij er minder op zijn hoede zou zijn.