Kiara opende het doosje langzaam, het licht viel op de smaragd die in het midden van de antieke zetting zat. De ring was prachtig, het soort stuk dat ooit voelde als een belofte, een symbool van hun toekomst. Nu voelde het als een wrede herinnering aan alles wat ze had moeten laten gaan.
Ze sloot het doosje, haar adem stokte. Het was tijd om het verleden achter zich te laten. De ring, de stad, de baan, alles. Ze had het allemaal niet meer nodig. Met een diepe zucht nam Kiara haar besluit. Ze zou de ring verkopen. Ze hield niet langer vast aan wat haar niet langer van nut was. Het was tijd om verder te gaan, voor eens en altijd.