Toen meneer Hermann de ring in zijn handen omdraaide, werden zijn ogen heel even groot. Kiara’s hart maakte een sprongetje. Het moet waardevol zijn, dacht ze, opwinding borrelde op. Ze stelde zich de opluchting voor die ze zou voelen als ze de winkel uit zou lopen met genoeg geld om SilverMoore achter zich te laten en ergens ver weg opnieuw te beginnen.
Maar haar opwinding was van korte duur. De uitdrukking van meneer Hermann veranderde van verbazing in iets veel ernstigers. Hij legde de ring voorzichtig op de toonbank en keek toen naar Kiara. “Excuseer me even,” zei hij, zijn toon kalm maar zijn houding gespannen. “Ik moet even iets controleren.” Hij verdween door een deur achter de toonbank en liet Kiara alleen achter.