Iets in haar knapte. “Je bent een monster, Peter,” spuwde ze. “Ik wil scheiden!” De woorden sprongen uit haar als een dam die brak, rauw en woedend. Maar zodra ze haar lippen hadden verlaten, gierde er spijt door haar heen. Ze had het niet zo bedoeld, niet helemaal. Ze wilde hem pijn doen, maar niet op deze manier.
Peter deinsde niet terug. Zijn ogen, koud en emotieloos, ontmoetten de hare. “Oké,” zei hij, zijn stem griezelig kalm. “Laten we dat doen.” Cindy voelde hoe de lucht haar longen verliet. Er was geen protest, geen smeekbede, geen teken van de man van wie ze dacht dat hij van haar hield. Alleen een afstandelijke acceptatie, alsof ze niets voorstelde.