De volgende ochtend werd Cindy wakker met een zwaar gemoed, de gebeurtenissen van de avond ervoor speelden zich eindeloos af in haar hoofd. Terwijl ze naar beneden liep, klonk het zwakke geluid van Peters stem door de gang. Ze bevroor net buiten de keuken, haar hart zonk toen ze zich realiseerde dat hij aan de telefoon was met een echtscheidingsadvocaat, rustig het papierwerk aan het afronden.
Haar keel verstrakte en ze kokhalsde een traan weg. Dit was echt aan het gebeuren. Ze had gehoopt, dom genoeg, dat ze een manier zouden vinden om waardig uit elkaar te gaan, maar de koude efficiëntie van Peter had die illusie aan diggelen geslagen. Hoeveel pijn het ook deed, Cindy wist dat dit het beste was. Ze moest erin geloven.