Op een avond, tijdens weer een evenement voor Peters familie, zat Cindy in de hoek van hun weelderige woonkamer te kijken hoe Peter zijn gasten vermaakte. Ze realiseerde zich iets dat haar koud liet: Peter negeerde niet alleen haar pijn, hij gedijde op haar stilte. Ze was een plaatsvervanger, niets meer.
De waarheid ontrafelde zich langzaam, als een draad die uit een strak geweven tapijt werd getrokken. Peters liefde was voorwaardelijk. Hij hield van rijkdom, status en controle. Empathie, vriendelijkheid, dat waren vreemde begrippen voor hem. Voor Cindy’s warmte en menselijkheid was geen plaats in zijn zorgvuldig samengestelde leven.