Haar woede barstte los. “Het zijn mijn ouders, Peter! Je ontvangt je familie hier wanneer ze maar willen, maar wanneer het leven van mijn vader op het spel staat, kun je geen ruimte voor hen maken? Wat voor man ben jij?” Haar stem kraakte, maar haar woede was fel en overstemde haar pijn.
Peters gezichtsuitdrukking werd donkerder, zijn toon snijdend als ijs. “Waag het niet om aan me te twijfelen. Ik heb genoeg gedaan voor jou en je familie. Wil je het over ‘vriendelijkheid’ hebben? Kijk dan eens in de spiegel om te zien wie er van mijn vrijgevigheid leeft.” Cindy staarde hem aan, verbijsterd door zijn venijn.