Natalies ogen begonnen te tranen terwijl ze naar hem staarde, verstijfd op haar plaats. Plots voelde ze een stevige hand op haar schouder. Het was haar collega Cassandra. “Accepteer alsjeblieft mijn excuses namens mijn collega,” zei ze, “Ik zal dit meteen opruimen.” Ze glimlachte naar de man en gaf Natalie een strenge blik.
Eindelijk uit haar bevroren toestand, werd Natalie zich bewust van haar omgeving – de mensen die naar haar staarden, haar collega Cassandra die een beetje boos keek, en de gemorste koffie overal. Ze voelde zich beschaamd, verward en gekwetst, een wervelwind van emoties overspoelde haar. Ze wist alleen dat ze daar weg moest.