Daarmee stapte Tanner het ijs op, testte zijn gewicht voordat hij de klim inzette. De anderen keken met hun hart in hun keel toe hoe hij langzaam de ijzige wand beklom, waarbij de geïmproviseerde haken zich bij elke moeizame ruk in het oppervlak groeven.
De tocht was verraderlijk, het ijs slick en onvoorspelbaar, maar Tanner bewoog met een gestage vastberadenheid, gedreven door de wanhopige behoefte om de welp te bereiken. Eindelijk, na wat aanvoelde als een eeuwigheid, bereikte Tanner de rand van de ijsberg.