Even overwoog Tanner om het welpje in de steek te laten om zichzelf te redden van het onbekende gevaar. Maar de kleine, bevende vorm van het welpje tegen zijn borstkas deed zijn vastberadenheid herleven. Hij kon het hulpeloze dier niet in de steek laten, niet in deze storm.
De wind bulderde in zijn oren en joeg hem vanuit alle richtingen aan, waardoor hij niet meer dan een paar meter voor zich kon zien. Hij klampte zich vast aan de grillige rotsen op de richel en gebruikte al zijn kracht om niet meegesleurd te worden.