Maar toen de laatste sneeuw viel, werd het landschap om hem heen scherp – en Tanners hart zonk. De boot was weg. De plek waar hij had gelegen, was nu slechts een stuk ijskoud water dat kolkte in de nasleep van de storm.
Tanners ogen scanden wanhopig de horizon, op zoek naar een teken van zijn vrienden, maar er was niets. Het besef kwam als een hamer: hij was alleen, gestrand op een enorme ijsberg met niets anders dan een piepklein ijsbeerjong en de meedogenloze Arctische wildernis.