Tanner deed een voorzichtige stap naar voren, nog steeds de schok verwerkend van het vinden van een ander persoon op deze verlaten plek. “Ik ben Tanner,” zei hij uiteindelijk, zijn stem trillerig maar vriendelijk. Hij aarzelde en voegde eraan toe: “Wie ben jij? Wat is hier gebeurd?”
De man haalde diep en beverig adem. “Ik ben Iqaluk,” zei hij. “Ik ben Inuit, uit een dorp in het noorden. Ik kwam hier met drie wetenschappers op expeditie. Ze hadden iemand nodig die wist hoe te overleven in deze omstandigheden en huurden mij in als hun hulp.”