Tanner luisterde aandachtig terwijl Iqaluk verder ging: “We zouden na een jaar naar huis terugkeren, maar het schip kwam nooit. Eerst dachten we dat het gewoon vertraging had. Maar dagen werden weken, en toen maanden. De wetenschappers waren niet voorbereid op wat er daarna zou komen.”
“Onze rantsoenen en medische voorraden begonnen op te raken en al snel bezweken ze aan ziektes en het barre weer.” Iqaluk veegde zijn tranen weg. “Ik ben hier nu bijna een jaar. Ik leefde van alles wat ik kon vinden, scharrelde wat er over was.”