Tanners hart zwol op toen hij de vreugde op de gezichten van zijn vrienden zag, hun opluchting weerspiegelde die van hem. Toen ze de boten bereikten, trok Mallory Tanner in een stevige omhelzing, zijn stem dik van emotie. “We waren zo ongerust,” mompelde hij, zijn ogen glazig van de onuitgedroogde tranen.
Terwijl de boten wegvoeren en de ijsberg achter zich lieten, keek Tanner nog één keer achterom, de herinneringen aan hun beproeving nog vers in zijn geheugen. Hij wierp een blik op Iqaluk, die met een vredige uitdrukking naar de horizon staarde.