Na zijn dood werd Lena wanhopig. Ze was alleen en zonder kinderen. Ze weigerde haar nieuwe realiteit te accepteren en zonderde zich praktisch af van de rest van de wereld.
Maar naarmate de tijd verstreek, realiseerde ze zich dat ze zo niet verder kon. Toen ze zichzelf op een dag in de spiegel bekeek, herkende ze nauwelijks de persoon die terugkeek. Het verlies had zijn tol geëist en haar van een vrolijke jonge vrouw veranderd in een frêle, ouder uitziende versie van zichzelf, verstoken van zorg en liefde.