Lena was vol ongeloof, maar ze kon zich de moeilijke omstandigheden waarmee mevrouw Garcia te maken moet hebben gehad niet voorstellen. Ze voelde empathie voor haar en begreep dat ze deed wat ze dacht dat het beste was voor de toekomst van het kind.
Terwijl de tranen over het gezicht van mevrouw Garcia stroomden, voelde Lena zich verscheurd tussen woede voor het geheim dat ze had bewaard en medeleven voor haar moeilijke beslissing. De liefde van mevrouw Garcia voor haar zonen was duidelijk, zelfs in haar spijtige bekentenis.