Alleen met de verwarde beer voelde ze een mengeling van angst en fascinatie, omdat ze zich realiseerde dat zij misschien de enige was die kon helpen. Hazel volgde de beer door de wildernis en bleef alert, uitkijkend voor obstakels terwijl ze over de oneffen ondergrond liep.
“Waar breng je me naartoe?” vroeg ze zich hardop af, een mengeling van nieuwsgierigheid en bezorgdheid in haar stem. Het risico om het aan niemand te vertellen woog zwaar. Hazel voelde een gevoel van urgentie, ze besloot geen hulp te zoeken en beloofde zichzelf in plaats daarvan een back-up plan als dat nodig was.