Ze was niet meer alleen verdwaald in het bos, ze was gedreven om de waarheid te achterhalen. Het gewicht van het mysterie drukte zwaar op Hazel toen het zonlicht door de bomen danste en een griezelige gloed op de camping wierp.
De schoonheid van het bos voelde als een bedrieglijk masker, dat de dreiging verborg die onder de oppervlakte op de loer lag. Hazels instincten schreeuwden naar haar om terug te keren, om zich terug te trekken naar de veiligheid die ze had gekend. Maar de doordringende ogen van de beer hielden haar gevangen, hun onnatuurlijke intensiteit was onmogelijk te negeren.