De beer liep een paar stappen verder, stopte toen en draaide zijn kop om naar haar om te kijken. Het leek bijna opzettelijk, alsof de beer haar uitnodigde om te volgen. Bij elke pauze wachtte hij geduldig, zijn blik strak en verwachtingsvol, alsof hij een onuitgesproken doel of pad in gedachten had waarvan hij hoopte dat zij het zou delen.
Het ritme van zijn bewegingen – een paar stappen vooruit zetten en dan stoppen om een blik achterom te werpen – droeg een bijna ritmische uitnodiging in zich. Elke keer als de beer stilstond, leek zijn blik zich uit te strekken, een subtiele draad van verbinding tussen hen wevend.