De benadering van de beer was voorzichtig en weloverwogen, bijna respectvol. Nadat hij zich voorzichtig op de bosgrond had laten zakken, kroop hij dichter naar Samantha toe en plaatste met een verbazingwekkend gebaar een van zijn massieve poten op haar been. Het was alsof de beer haar iets probeerde over te brengen, een stille boodschap die de grenzen tussen de soorten overschreed.
Samantha’s adem stokte in haar keel toen de realiteit van haar situatie tot haar doordrong: deze ontmoeting kon gemakkelijk leiden tot een bezoek aan het ziekenhuis, een slachtoffer van een berenaanval. Maar toen, op een moment dat aanvoelde als de stilte voor een storm, loste haar angst op en maakte plaats voor een onverklaarbaar gevoel van plicht. Het was alsof de krachtige aanwezigheid en de doordringende blik van de beer stilletjes communiceerden over zijn verdriet, waardoor er een band ontstond die haar aanvankelijke angst overstemde.