Terwijl Samantha het tafereel overzag, drong het gewicht van de situatie zich aan haar op. De zonnestralen drongen door het dichte bladerdak en zorgden voor een gedempt licht dat de open plek een surrealistisch tintje gaf. De schoonheid van het moment stak schril af tegen de onzekerheid die voor haar lag.
Al haar instincten schreeuwden Samantha toe om zich om te keren, om zich terug te trekken in de vertrouwde veiligheid, maar het gedrag van de beer hield haar op haar plaats. Zijn ogen, gevuld met een bijna menselijke intensiteit, leken een wanhopige behoefte aan begrip en hulp over te brengen. Deze stille uitwisseling, een woordeloos gesprek tussen soorten, hield haar ter plaatse, een mengeling van empathie en nieuwsgierigheid die haar dwong te blijven, zich te verdiepen in het mysterie dat haar als getuige had uitgekozen.