Voordat Samantha zich verder in het mysterie kon verdiepen, bracht het zachte gegrom van de beer haar aandacht terug naar het heden. De blik van de beer was onwrikbaar, en elke poging van Samantha om te bewegen werd subtiel tegengewerkt door de beer, die met zijn grote gestalte haar acties in goede banen leidde.
De impasse tussen Samantha en het dier was voelbaar, een stille wilsstrijd onder het bladerdak van het bos. Haar hart bonkte tegen haar ribbenkast, een snelle drumslag die haar toenemende paniek en besluiteloosheid weerspiegelde. Ze wist dat ze niet gewoon haar rug kon toekeren en weglopen; de motieven van dit wezen begrijpen, een manier vinden om de kloof tussen mens en dier te overbruggen, werd haar onmiddellijke, dringende uitdaging.