Op zoek naar begrip probeerde Samantha met gebaren met de beer te communiceren. Ze wees naar zichzelf, dan naar de tent en weer terug naar de beer, haar bewegingen als een stille vraag naar de connectie tussen hen en het kamp. Het antwoord van de beer, of het gebrek daaraan, voegde nog een laag complexiteit toe aan hun stille dialoog.
Het gedrag van de beer veranderde en gaf een hint over zijn bedoelingen door middel van een reeks lage, grommende geluiden, waarbij zijn massieve poten met weloverwogen bewegingen de aarde bij de tent beroerden. Samantha keek toe terwijl haar aanvankelijke angst plaatsmaakte voor een ontluikend begrip, alsof de beer de enige taal gebruikte die hij kende om zijn wanhopige smeekbede om hulp over te brengen.