Samantha zette haar wanhoop opzij en concentreerde zich op haar taak. De kreten in de verte, nu een baken van hoop en urgentie, leidden haar en de beer verder. Samen drongen ze dieper het bos in, verenigd in een gemeenschappelijk doel dat de grenzen tussen mens en dier oversteeg.
Elk stukje bewijs, van geknakte takjes tot de verse afdrukken van laarzen en poten in de aarde, diende als baken van hoop. Met elke ontdekte aanwijzing werd de band tussen Samantha en de beer hechter, een stil pact van wederzijdse vastberadenheid en gedeeld doel dat hen stap voor stap vooruit trok.