Terwijl ze haar zenuwen bedaarde, werd de stilte van het bos verbroken door gedempte stemmen. De discussie, met een onheilspellende ondertoon, duidde op de aanwezigheid van twee of drie personen in de buurt, hun gesprek ging op in de omgevingsgeluiden van de wildernis.
De gefluisterde woorden, nauwelijks hoorbaar door het dunne tentdoek, deden een rilling over Samantha’s rug lopen. Het besef dat zij het onderwerp van hun gesprek was, dat haar daden niet onopgemerkt waren gebleven, versnelde haar polsslag. Ze hadden het over haar, een duidelijke herinnering dat haar tocht door het bos nauwlettend in de gaten werd gehouden door onzichtbare ogen.