Samantha kreeg een gedurfde impuls en haar vastberadenheid werd versterkt met een fluistering: “Laat maar. Ik ga dit doen.” Met die woorden stapte ze weg van de veiligheid van de bushalte en het bos in. Ze duwde takjes en bladeren opzij en waagde zich dieper, het gebladerte sloot zich om haar heen en verwelkomde haar in een wereld die ver verwijderd was van de wereld die ze kende.
Alleen met de beer in de uitgestrektheid van de wildernis, voelde Samantha een mengeling van angst en fascinatie. Het besef dat zij de enige was die getuige was van de kwetsbaarheid van dit wezen, trof haar diep. Ondanks de angst die aan haar knaagde, maakte het gedrag van de beer duidelijk dat hij in nood was en mogelijk hulp nodig had. Deze erkenning wekte moed in haar op, een vastberadenheid om dit majestueuze dier te begrijpen en te helpen, dat uitgerekend haar had uitgekozen om te vertrouwen.