De stilte van het bos werd plotseling verbroken door een schreeuw in de verte, zwak maar onmiskenbaar tegen de achtergrond van natuurlijke geluiden. Voor Samantha was het een oproep tot actie, een signaal dat haar vooruit stuwde, geleid door zowel vastberadenheid als mededogen.
Elk geluid in het bos, elk gefluit in de verte en geritsel van bladeren, leek te resoneren met Samantha en trok aan haar hart. Deze symfonie van de wildernis, doorspekt met een vleugje leed, gaf haar een nieuw gevoel van doelgerichtheid. De urgentie van de situatie werd met elke stap duidelijker en dreef haar vooruit met een vastberadenheid waarvan ze niet wist dat ze die bezat.