Alleen met de verwarde eland voelde ze een mengeling van angst en fascinatie, omdat ze zich realiseerde dat ze misschien wel de enige was die zoiets stoms zou doen. Avery volgde de eland door de wildernis en bleef alert, ze lette op obstakels terwijl ze over de oneffen ondergrond liep.
“Waar breng je me naartoe?” vroeg ze zich hardop af, een mengeling van nieuwsgierigheid en bezorgdheid in haar stem. Het risico om het aan niemand te vertellen woog zwaar. Avery voelde een gevoel van urgentie, ze besloot geen hulp te zoeken en beloofde zichzelf een back-up plan als dat nodig was.