De soepele, ongehaaste tred van de eland droeg bij aan het gevoel van mysterie, zijn tred was rustig maar zijn ogen voorspelden een ander verhaal. Toen het avondlicht begon te vervagen, realiseerde Avery zich hoe laat het was geworden. Wat was begonnen als een routineklus was veranderd in iets totaal ongelooflijks.
Hoewel ze geïntrigeerd was door wat er gebeurde, wist ze dat ze haar weg terug moest vinden voordat de avond het bos tot een gevaarlijke plek zou maken. “Wat zoek je zo hard?” Fluisterde Avery, terwijl ze toekeek hoe de eland stopte en om zich heen keek.