Ze mompelde tegen zichzelf, een mengeling van ongeloof en angst in haar stem. “Waar ben ik mee bezig? Waarom volgde ik een wild dier zo diep het bos in?” De absurditeit van haar situatie kwam hard aan; ze praatte tegen een wezen op een plek waar logica geen betekenis had.
De eland antwoordde met een lage grom en groef met zijn hoef in de aarde bij de paal, zijn handelingen duidden op urgentie. Terwijl het bos om haar heen verstilde, begon Avery’s angst te veranderen in nieuwsgierigheid. Het gedrag van de eland leek te smeken om hulp en ze realiseerde zich dat ze de stille boodschap moest begrijpen.