Avery voelde een mengeling van walging en vastberadenheid. Ze greep het dagboek vast en wist dat ze iets moest doen om deze afschuwelijke daad te stoppen. Avery bladerde dringend door het dagboek, haar ogen gleden over kaarten en krabbels op zoek naar een hint van waar de vallen waren of de laatst bekende plek van de eland.
Eindelijk begreep ze de vreemde acties van de eland, die haar al die tijd naar een onbekend pad had geleid dat alles zou kunnen veranderen. Ze realiseerde zich al snel dat de eland niet alleen verdwaald was – het was een wezen dat zichzelf beschermde. Hierdoor bedacht Avery zich om nog meer tijd te verspillen.