Ondanks haar eigen zenuwen hadden Avery’s kalme handelingen een kalmerend effect. Het angstige geknor van de albino eland veranderde geleidelijk in nieuwsgierig gesnuif, alsof ze haar intentie om te helpen voelde. Toen het net eindelijk wegviel, verspilde het dier geen tijd, het sprong van de grond en snelde naar zijn tegenhanger.
Al snel galmde het bos van vreugde toen de albino eland, nu vrij, zich in de omhelzing van zijn tegenhanger nestelde. Hun speelse stoeipartijen vormden een mooi contrast met de eerdere spanning. Het was een hartverwarmende viering van vrijheid, vol puur geluk.