Terwijl Avery naar de hereniging van de eland keek, voelde ze een diepe vreugde en opluchting. De eland gaf haar een zacht duwtje, een gebaar vol dankbaarheid en verbondenheid. Dit simpele moment was meer dan een aanraking; het was een welgemeend bedankje dat Avery voor altijd zou koesteren.
Terwijl Avery de eland terug volgde, begon het dichtbegroeide bos zich uit te dunnen en onthulde een glimp van de wereld die ze kende. De vertrouwde beelden en geluiden keerden langzaam terug, alsof het bos zelf haar terugleidde.