Tot haar verbazing gedroeg de eland zich niet agressief. In plaats daarvan rukte hij met zijn kop en zwaaide met zijn gewei, bijna alsof hij haar wenkte om hem te volgen. Zijn blik was op de hare gericht, alsof hij iets belangrijks en hartelijks probeerde over te brengen.
De eland bewoog zich langzaam en voorzichtig, en liet zich met verrassende gratie voor zijn grootte op de bosgrond zakken. Centimeter voor centimeter naderde hij Avery, met een onverwachte zachtheid. Toen hij eindelijk bij haar was, raakte hij zachtjes de punten van zijn gewei op de grond aan.